Ο Λουκάς Μανιάς είναι μόνο 26 ετών, όμως με την μπασκετική του ποιότητα, την εμπειρία και τον τρόπος που λειτουργεί στην ομάδα, καταφέρνει να προσφέρει πολλά και μέσα αλλά και έξω από τις 4 γραμμές του γηπέδου, όντας μάλιστα από φέτος και ο νέος αρχηγός του ανδρικού τμήματος.
Οι μέρες της καραντίνας κυλούν και πλησιάζουμε προς το Πάσχα. Πως περνά η μέρα σου αυτό το διάστημα και πως βιώνεις την αποχή σου από τις προπονήσεις?
Οι μέρες περνάνε και πλησιάζουμε προς τις Άγιες ημέρες του Πάσχα και τίποτα δεν θυμίζει τις προηγούμενες χρονιές. Στην καθημερινότητα μου συνεχίζω την εργασία μου, κανονικά από τον χώρο εργασίας μου και όχι από το σπιτι όπως συνηθίζεται τον τελευταίο διάστημα, και μετά μένω σπίτι και εγώ όπως όλοι, με μοναδική μου έξοδο να αποτελεί η σχεδόν καθημερινή άσκηση. Το μπάσκετ ήταν μια διέξοδος και μια εκτόνωση από την καθημερινότητα μου, καθώς αφιέρωνα αρκετό από τον ελεύθερο μου χρόνο , απο την άλλη μεριά είναι μια ευκαιρία αυτό που ζούμε να περάσουμε δημιουργικά τον χρόνο μας με τις οικογένειές μας.
Βρίσκεσαι στην ομάδα 3 χρόνια. Μάλιστα φέτος είσαι και ο αρχηγός της ομάδας. Ποια είναι τα ποιο έντονα συναισθήματα που έχεις νιώσει όλα αυτό το διάστημα?
Πράγματι έχουν περάσει 3 χρόνια, και δεν έχω καταλάβει πως έχουν περάσει. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου ημέρα στην ομάδα καθώς όλοι μας ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Καταφέραμε και δέσαμε αρκετά γρήγορα και φτιάξαμε δεσμούς με παιδιά που θα κρατήσουν χρόνια, αύτο είναι κάτι σημαντικό και κάτι που μου έχει μείνει έντονα στην καρδιά μου καθώς η ιστορία έχει πολλά παραδείγματα στα οποία "παρέες" καταφέρνουν πολλά . Πέρα απο τις αγωνιστικές επιτυχίες , οι οποίες ήταν πολλές σε ομαδικό αλλά και ατομικό επίπεδο, τα πιο έντονα συναισθήματα είναι η αγάπη από τους ανθρώπους που ήταν στην κερκίδα και μας υποστήριζαν. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι μας ακολουθούν σε όποιο γήπεδο κι αν παίζουμε, ό,τι ώρα και να είναι, όσα χιλιόμετρα κι αν χρειάζεται να διανύσουν, αφιερώνοντας πολύτιμο προσωπικό και οικογενειακό χρόνο πολλές φορές σε ακατάλληλες ώρες.
Η ομάδα μετράει δύο συνεχόμενες ανόδους ενώ φέτος διεκδικεί και μία τρίτη. Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό το ‘’ταξίδι’’?
Δυστυχώς σε αυτό δεν ξέρω να απαντήσω, . Πράγματι δύο συνεχόμενες χρονιές ανεβήκαμε κατηγορία και φέτος είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε μια τρίτη συνεχόμενη. Το ταξίδι, όπως αναφέρεις,, τελειώνει, όταν κάποιος φτάνει στον προορισμό του. Το σίγουρο είναι πως φέτος η ομάδα έχει ξεπεράσει, ήδη, τα όριά της, καθώς έχει κληθεί να ανασυνταχθεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος, μετά την αποχώρηση κάποιων παικτών. Φέτος έχουμε δει οτι η ομάδα είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο , καθώς έχουμε βρεθεί να κερδίζουμε ομάδες όπως είναι ο πρώτος και ο δεύτερος της κατηγορίας και να χάνουμε από τον δωδέκατο.
Βεβαια λόγω της διακοπής δεν γνωρίζω πως θα συνεχίσει το πρωτάθλημα, το μόνο σίγουρο είναι οτι θα ζήσουμε στιγμές ΝΒΑ με δύο ή τρεις αγώνες την εβδομάδα. Όσοι είναι επανέλθουν πιο γρήγορα από την διακοπή αυτοί είναι που θα καταφέρουν να ανέβουν.
Την ομάδα υποστηρίζουν θερμά αρκετοί φίλαθλοι και μάλιστα, ειδικά στα εντός έδρας παιχνίδια , παρευρίσκονται και αρκετά παιδιά από τις ακαδημίες μας. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό κατά την γνώμη σου?
Όπως ανέφερα και παραπάνω είναι κάτι πρωτόγνωρο για εμένα καθώς οι εικόνες που είχα και από παραπάνω κατηγορίες ήταν διαφορετικές , πολλές φορές είχε τύχει να παίζουμε εντός έδρα με 2-3 άτομα στην κερκίδα , και τώρα κάθε φορά το γήπεδο είναι γεμάτο από τους ανθρώπους, που αγαπάνε εμάς και την ομάδα, και παιδιά των ακαδημιών που και μόνο με την παρουσία τους μας δίνουν δύναμη και μας συγκινούν. Όλο αυτό συμβαίνει γιατι προφανώς υπάρχει το κλίμα της "Οικογένειας" στην ομάδα σπάνιο αλλά πολύ σημαντικό στις ημέρες μας.
Ποια συμβουλή θα έδινες στους μικρούς αθλητές και αθλήτριες του συλλόγου που τώρα ξεκινούν την μπασκετική τους πορεία?
Η συμβουλή μου στα παιδιά των ακαδημιών είναι να το ζήσουν όσο πιο έντονα γίνεται και να δουλέψουν για το μπάσκετ όπως και για οτιδήποτε τους αρέσει να κάνουν. Είναι μια ευκαιρία τώρα που βρίσκονται σε καραντίνα στα σπίτια τους να εξασκούν τις ικανότητες στους μπάσκετ άλλος με σουτ, άλλος με ντρίμπλες , άλλος με καρφώματα, εξάλλου όλοι μας είχαμε/έχουμε μια μικρή μπασκέτα στο σπίτι μας κάπου κρεμασμένη!
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους καλή δύναμη, καλή υπομονή και θα έρθουν πάλι οι ημέρες να βρεθούμε ξανά μέσα στις τέσσερις γραμμές!!
